დღესასწაულები

 
















შენ გეშინია, მე კი მშვიდად ვარ და გელოდები.  
მე უკვე საკუთარ კანზე, სათითაოდ ყველა უჯრედზე, განცდილი მაქვს ეს ყველაფერი, რაც ახლა შენ ასე გაშინებს და მინდა, რომ ჩაგეხუტო მაგრად, ძალიან მაგრად და გითხრა, რომ ყველაფერი კარგად, ძალიან კარგად იქნება. არა, ისევ ისე არა, როგორც აქამდე იცოდი, მაგრამ სხვანაირად კარგად. 
კიდევ, იმასაც გეტყვი, რომ დიახ, ის დაბადების დღეები, ადრე რომ გიხაროდა, ახლა თვითონაც რომ არ იცი და ვერც ხვდები რატომ, გაშინებს და ყველა დღეზე მეტად რაღაცნაირად გასევდიანებს, ჩვეულებრივი დღეები გახდება და ამასაც შეეჩვევი.
რომ ახალი წლის მოსვლა, ფეიერვერკებით და ამბებით, სულ აღარ აგამსუბუქებს და ეგეც ერთი ჩვეულებრივი დღე გახდება. 

და მიხვდები მერე, რომ სხვისი შექმნილი დღესასწაულები სულაც არ ყოფილან ნამდვილები და სინამდვილეში, ყველა ადამიანი თავის სასწაულ დღეს თვითონ ირჩევს. და მერე გრძნობ, რომ ნელ-ნელა, ერთი ჩვეულებრივი 5 თებერვალი, ყველაზე საოცარი დღე ხდება შენთვის და აქამდე თურმე, ამ დღეს ელოდებოდი, სასწაულად რომ აგერჩია : ) 

ასეა, მე უკვე ჩემი დღესასწაულები მაქვს და ვერცერთი აი ის სავალდებულო, სახეზე 

გულიანღიმილმიწსაწებებელი დღესასწაულები, ვეღარ მივა ჩემთვის და ჩემით ნაპოვნ 

ვარდისფერ დღეებთან.