Pages

Monday, May 12, 2014

ორშაბათი, სამშაბათი, ოთხშაბათი...

როცა სამიოდ დღე დამრჩენია საქართველოსკენ გამგზავრებამდე უფრო მეტად მინდება აქ ყოფნა. ერთი პატარა ქალაქია ეს ოლბანი, ერთი პლიუსი ის აქვს რომ ნიუ-იორკთანაა ახლო და ხშირად შეგიძლია იქ ჩასვლა. ჩვეულებრივი ამერიკული სახლები დგას, საბოლოო ჯამში ერთნაირი და ერთმანეთისგან რაღაც დეტალებით განსხვავებულები. ჩვეულებრივი ხალხი ცხოვრობს, პარასკევი და შაბათი საღამოები რომ აქვთ თვისუფალი ისეთი და ჩვეულებრივი სისწრაფით მიდის დრო აქაც.


მოკლედ რომ მკითხოთ რა მოგენატრება და რატომ გენანება მანდაურობის დატოვებაო, ალბათ ემოციები და ახალი გამოცდილება-თავგადასავლები. სრულიად დამოუკიდებლობა და ორიოდ კვირის წინ მოსული გაზაფხული.
დღეს ორშაბათია, ხუთშაბათს უკვე მივდივარ. რაც მინდა ვაკეთო ერთი ისაა, რომ ვირბინო და კიდევ ერთხელ შემოვიარო ოლბანი და დავემშვიდობო.
მე ამას ვერ ვაკეთებ : ) დღეს ღამის 12 საათზე ერთი და ხვალ იგივე დროს მეორე გამოცდის დედლაინები მაქვს. მინდა თუ არა, ვზივარ და ვწერ 6 და 15 გვერდიან დავალებებს.
ხოდა ვიცი რომ ძალიან, ძალიან მომენატრება აქაურობა, ავდექი და ჩემი ოთახიდან გამოვედი, დავჯექი ვერანდაზე, მისაღებ კართან, ძალიან საყვარლად მოწყობილ, არცთუ ისე მყუდრო, მაგრამ მეცადინეობაში ხელს რომ არ შემიშლის ისეთზე. ვუყურებ ქუჩას და ეზოს. ცხელა. სულ მოკლემკლავიანი მაიკა მაცვია, ვსვამ ყავას (ბოლო ულიფა მოვხარშე), ეზოდან იასამნის სუნი მოდის ნიავი როცა დაუბერავს ხოლმე, და ვფიქრობ რომ თუ შემორბენა ვერ მოვასწარი, ასე მაინც დავემშვიდობები ამ ქალაქს, ვერანდიდან, მოწნული სავარძლიდან და ნოუთბუქით მუხლებზე.
ოთახში ჯდომას და წუწუნს ნამდვილად სჯობს. : )